Bu hallerim değişmeli
Bugün yine depresif hallerimdeyim. Bu hallerimi iyi biliyorum.
Saatleri, günleri, geceleri kendime zindan ettiğim zamanlar.
Ortada belirli bir neden yok, sadece biraz yalnızlık, hiçbir şey yapmama isteği, gelecek kaygısı vs. vs.
Tamamen anlamsız.
Lise dönemimde daha çok yaşardım bu durumları.
Genelde kimlik bunalımı olarak karşıma çıkardı.
Zamanı yatakta müzik dinleyerek geçirir, sonra kendimi işe yaramaz hisseder ve iç sancılarıyla uyumaya çalışırdım.
Bir süre sonra depresyona girmiş ve ağlama nöbetleri bile geçirmiştim.
Halbuki ne gerek vardı.
Şimdi dönüp baktığımda tek söyleyeceğim şey: insan derdi yokken, mutlu zamanlar geçirebilecekken niye böyle bir anlamsızlığı yapar ki kendine? Ne gerek var yani.
Ne kazandın? Hiçbir şey tabii ki.
Evet şimdi yine kendine çekmeye çalışıyor depresif haller.
Ama bu sefer daha dirençliyim.
Teslim olmayacağım, kendimi bırakmayacağım.
Neden bu halde olduğumu biliyorum.
Nedenlerini ve sonuçlarının ne olacağını.
Ben mutlu olmayı hak ediyorum.
Soğuk duş, biraz egzersiz, bir fincan kahve, biraz çalışma üzerimdeki ölü toprağı attırır.
Yalnızlıktan değil, kendiyle mutlu olmayan başkasıyla da olamaz.
Ayrıca kimseye de ihtiyacım yok.
Yalan söylüyorum.
Var işte var ihtiyacım var.
Sese ihtiyacım var, birinin beni dinlemesine ihtiyacım var.
Sıkıca sarılmaya ihtiyacım var.
Yemek yemeye nasıl ihtiyacım varsa açken nasıl kıvranıyorsam, ruhum da o kadar aç ve bu beni kıvrandırıyor.
İtiraflarımın sonuna geldik.
Ne fark etti, hiçbir şey değişmedi.
Gidip kahve yapayım kendime.
0 yorum: