Bırak Dağınık Kalsın
Aslında çok düzenli bir insanımdır.
Telefonumdaki uygulamaları bile klasörlerim.
Bilgisayarımdaki her dosyanın yeri bellidir.
Yazarken "-de"leri de ayırırım.
Her yaptığımı doğru yapmaya, yanlış yapmamaya çalışırım.
Evde her şeyi yerli yerine koyarım.
Kısacası mükemmeliyetçiyimdir.
Ama son birkaç haftadır hiçbir şey umrumda değil.
Çünkü kontrol etmekten, etmeye çalışmaktan bitap düşüyorum.
Ve birkaç haftadır odamın toplu olmaması beni rahatsız etmiyor.
Etmiyor çünkü zaten sadece ben görüyorum.
Ben de görmezden geliyorum.
Umrumda değil.
Çünkü artık mükemmel olmadığımı kabul etmek istiyorum.
Evet evimin dağınık halini seviyorum çünkü her şeyin yerli yerinde olmadan da devam edilebileceğini hatırlatıyor bana.
Bir de galiba eşyaların ortada olması yalnızlığımı unutturuyor, kalabalık hissettiriyor.
Eşyaları toplayınca bir boşluk oluşuyor hem odada hem içimde.
Bıraktım ben de, bırak dedim dağınık kalsın.
Bu beni depresyona sürükleyebilir mi?
Sürükler tabii zaten kıyısında duruyorum o dipsiz kuyunun.
İpin ucunu bir kaçırsam gitti.
Yarın da resmi tatil.
Bütün gün dışarı çıkmayacağım diye D&R'a uğrayıp 4 kitap 1 puzzle aldım.
Bir anda almazdım aslında ama niye 4 kitap aldım?
Çünkü işsizlik çünkü duygusal açlık çünkü içimdeki tüketme isteği.
Alışveriş merkezine gidip duygusal açlığını sadece kitap ve puzzle alarak gideren nadir insanlardanımdır bence şimdi düşündüm de.
Neyse kitapları okudukça buraya yorumlarımı yazmayı düşünüyorum.
Zaten tek dert ortağım burası.
Aslında arkadaşlarım var öyle yalnızım yalnızım dediğime bakmayın.
Sadece ben içe dönük duygusal bir insanım.
O an hislerimi paylaşmayınca yalnız hissediyorum o kadar.
Bu da dağınık bir yazı oldu ama olsun bıraktım dağınık kalsın.
0 yorum: